Het post-truth-tijdperk is aangebroken, zo lees en hoor ik de laatste weken onophoudelijk. De verkiezing van Donald Trump tot Amerikaanse president zou aantonen dat ‘de waarheid’ van ondergeschikt belang is geworden aan ‘zijn leugens’. Meer nog, gevoelens en emotionaliteit zouden het halen van ‘de feiten’ en ‘de rede’. 2017 zijn we intussen: een ‘moderne’ samenleving?

Maar zijn we nog steeds niet verder geraakt? Ik krijg er een sterk ‘terug-naar-af’-gevoel van. Alsof ‘de’ waarheid alleen het speelterrein van de feiten en de rede zou zijn. Alsof ‘gevoelens’ en ‘emoties’ per definitie ondergeschikt, onwaar en gekleurd zouden zijn. Alsof we hier te maken hebben met twee uitersten die mijlenver uit elkaar liggen. Ik denk dat ze dichter dan ooit bij elkaar liggen, dat het tijd wordt om dit in te zien en ernaar te handelen. De discussie ging de laatste weken in hoofdzaak over de rol van de media in het zogenaamde post-truth-tijdperk. Het lijkt me zeer nuttig om eens een ander licht te werpen op dit debat en het in het bijzonder te bekijken vanuit de museumwereld. Is het met die ‘post-feitelijkheid’ zo ernstig gesteld?

Lees het volledige opiniestuk dat op vrijdag 6 januari werd gepubliceerd op de VRT-nieuwssite.