De geboorte van een kindje is een heel belangrijk moment maar dit sleutelmoment confronteert mensen ook met levensvragen en tegenstrijdige gevoelens. “Een kind dat ter wereld komt, roept vreugde én angst op”, zegt theologe Judith Cockx.

 

Ze stelt dat de roze wolk wel en niet bestaat: ”Als je op de echo voor het eerst het hartje ziet kloppen, dringt het tot je door dat het ook niét zou kunnen kloppen. Je ervaart een groot gevoel van verantwoordelijkheid, maar je beseft tegelijk dat je je kind niet tegen alles kunt beschermen”. 

 

De nood aan rituelen bij belangrijke gebeurtenissen of schakelmomenten in een mensenleven is zeer groot. Volgens de jongste cijfers uit 2009 blijkt dat toen meer dan 67% van de ouders in Vlaanderen hun kind lieten dopen. In West- en Oost-Vlaanderen was zelfs nog meer dan driekwart. Dat is veel, zeker als je weet dat maar een op de vier nog voor de kerk trouwt. 

 

De ouders waarmee Judith Cockx sprak, wilden vieren dat hun kind werd geboren met de mensen die voor hen belangrijk zijn. Vaak wordt dan gevraagd aan de mensen om de baby te helpen beschermen: dit ritueel helpt de ouderlijke angsten te bezweren. Het ritueel van de babyborrel is natuurlijk ook meer dan een feestje alleen: je heet je kindje welkom, toont dat je er blij mee bent en beseft dat het leven ontvangen niet vanzelfsprekend is. Judith Cockx: “Even zinvol zou een rouwritueel kunnen zijn om het verdriet een plaats te geven. Veel moeders ervaren de geboorte van een kindje immers ook als afscheid nemen van hun persoonlijke ruimte. Een goed ritueel, en waarom ook niet het doopsel, houdt daar allemaal rekening mee.”

 

Voor de twintigste eeuw liet de dorpsomroeper of belleman iedereen weten dat er een nieuw kindje geboren was. Aan het einde van de 20e eeuw deed de ooievaar zijn intrede als boodschapper van het goede nieuws, een traditie die in Duitsland al langer bestond. Lees meer over geboorterituelen op de website van LECA.