Het verbod op grasmaaien op zondag? Lawaaierige activiteiten op zondag? Steeds meer gemeenten schrappen dat verbod lezen we vandaag in De Standaard.

De zondagsrust, een overblijfsel uit ultrakatholieke tijden, ligt onder vuur. Logisch of net niet? ‘We laten ons verblinden door het dogma van de individuele vrijheid’, zegt Ignace Glorieux. Volgens hem zullen we ‘pas beseffen wat we missen als de zondagsrust daadwerkelijk is afgeschaft’. 

 

‘De zondag is een moment van georganiseerde kwalitatieve aandacht. De zondag is een ritueel, het maakt deel uit van ons collectieve geheugen, van ons culturele erfgoed. Elke cultuur heeft zo’n ritueel dat momenten van kwaliteitsvolle aandacht vastlegt. Het is dwaas om je af te vragen of we zonder dat ritueel kunnen. Iedereen heeft af en toe een moment nodig om met zichzelf, met elkaar, met de wereld in het reine te komen. Dat is goed voor onze veerkracht' zegt Joris Capenberghs, een antropoloog die bij Waerbeke werkt, een sociaal-culturele beweging rond stilte, rust en ruimte. 

 

 

Belangrijk aan een ritueel is dat het pas een echt ritueel is als iedereen meedoet. Het sociale aspect binnen de samenleving is dus heel belangrijk: 'De zondagsrust herinnert ons eraan dat we met zijn allen een gemeenschappelijk bestaan kunnen en willen uitbouwen. En als we dat ritueel herdenken en voor een andere gemeenschappelijke dag gaan? Bijvoorbeeld de zaterdag, als onderdeel van een weekend dat zich rond je ‘eredag’ plooit. Wie vrijdag wil vieren, krijgt dan vrijdag en zaterdag vrij – en kan op zondag in de bakkerij werken, eindelijk weer verse broodjes. Dan heeft iedereen dezelfde vrije dag, maar niet dezelfde rust- of feestdag.'

 

Voor Glorieux hoeft dat geen probleem te zijn: ‘Dat kan de identiteit van een groep versterken. Daar is niets mis mee, als we daarnaast nog genoeg dingen collectief vieren. Zo ongeveer is het met die zondag van de katholieken ook begonnen. De eerste katholieken hielden hun vieringen op zaterdag, net als de joden, wat de meeste christenen ook waren. Pas toen meer en meer niet-joden christen werden, gingen ze de drang voelen om zich te onderscheiden van de joden. En riepen ze de dag na de sabbat uit tot de Dag des Heren.’

 

 

De Tekst gebaseerd op het artikel uit de Standaard.