Erfgoedorganisaties vertellen verhalen aan hun bezoekers, maar kunnen we die rol ook omdraaien en bezoekers laten vertellen? Het Grundtvig-project Sheherazade geeft alvast concrete formats om verhalen als een educatieve methode in te zetten in de volwasseneneducatie. Leest en discussieert u mee?

Sheherazade was een Grundtvig-project waarin de meerwaarde van vertellen centraal stond. Het project definieert verhalen als een interactieve techniek, waarbij verteller en luisteraar nauw samenwerken om het verhaal vorm te geven. Verhalen raken ons en vormen de ideale manier om onze verbeelding te stimuleren en ons verder aan het denken te zetten.

Het Sheherazadeproject ging na voor welke vaardigheden vertellen een interessante werkvorm kan zijn. Resultaat van dit project is een handleiding om verhalen in te zetten in de volwasseneneducatie met het oog op het ontwikkelen van de volgende competenties:

• communicatievaardigheden
• verbeelding en creativiteit
• taalvaardigheid in vreemde talen
• intercultureel begrip
• persoonlijke waarden
• kennis van de eigen culturele roots
• competenties voor inclusie

Naast een groot aantal praktische voorbeelden, bevat de handleiding formats van concrete workshops die mensen aan het vertellen moeten zetten. Formats die wellicht ook werken in het kader van educatieve trajecten binnen erfgoedorganisaties. Al is er dan wel een vertaalslag nodig die de erfgoedlading explicieter maakt. Een paar voorbeelden van formats met een duidelijke erfgoedlink:

• Een verhaal vertellen vanuit verschillende standpunten (p.35)
• Mijn familiewortels (p. 36)
• Het huis waarin u bent opgegroeid (p.40)
• Een herinnering aan vuur (p. 41)
• Een vertelwandeling door de stad (p.45)

Zin om mee te denken over een vertaalslag van deze formats naar de erfgoedsector? Schrijf u dan in voor de Sheherazade leesgroep, die op 20 november 2014 samenkomt.