“De afgelopen drie tot vier jaren hebben we twee derde van het medewerkersbestand moeten inleveren,” geeft Julia Bryan van Museum of Liverpool al meteen bij het begin van ons gesprek aan. Besparingen. Het is de rode draad doorheen alle gesprekken deze week. Maar dit keer klinkt het anders.

In onze eerdere gesprekken leken besparingsrondes de betrokken museumprofessionals net aan te zetten tot net nóg meer daadkracht, of maakte het hen ronduit combattief. Julia zegt het daarentegen met de nodige teleurstelling in haar stem. Het klinkt zelfs heel triest. Omdat – zo blijkt – het museum daardoor binnenkort scholen een tarief moet aanrekenen voor hun bezoek. En omdat ze genoopt worden om bv. ook de training omtrent House of Memories, voor zorgers voor personen met dementie, voortaan tegen betaling aan te bieden.

Het commercialiseren van de activiteiten van het museum voelt voor haar duidelijk tegennatuurlijk aan. We zoeken naar bemoedigende woorden. Maar lang doen we daar niet over. Want wij zagen alleszins behoorlijk wat lichtpunten in de werking van het samenwerkingsverband National Museums Liverpool waarvan Museum of Liverpool deel uitmaakt. Hun werking naar de allerkleinste kinderen bijvoorbeeld. Want welk museum doet het hen na om iédere dag, grátis, méérmaals een speciaal moment voor de allerkleinsten (en hun ouders of begeleiders) te organiseren in een speciaal voor hen voorziene ruimte, én op een zeer stimulerende en kwalitatieve manier? Of welk museum doet het hen na om de collectie te screenen op de connectie ervan met LGBT people (Lesbian, Gay, Bisexual and Trans) en om vervolgens de LGBT collections geregeld in de kijker te zetten bij het publiek? Wat ons betreft heeft Museum of Liverpool nog steeds meer dan genoeg in handen om de schouders te kunnen rechten.

Julia Bryan verwijst ons na ons gesprek graag door naar haar collega Bethany Farey in Walker Art Gallery. Bethany bruist van enthousiasme over het werk dat ook zij doet voor de allerkleinste kinderen (jonger dan 5 jaar). Ze vertelt dat het museum hier 11 jaar geleden al mee gestart is; waarmee ze destijds ook behoorlijk hun tijd vooruit waren. Het museum investeerde toen in het inrichten van een afzonderlijke ruimte voor de allerkleinsten (en hun ouders en begeleiders). Maar ook in de vaste opstelling, of bij tijdelijke tentoonstellingen maken ze specifieke settings (ter exploratie, creativiteit …) voor hen. De evidentie waarmee het museum de allerkleinste kinderen omarmt is echt opvallend. “Maar”, zegt Bethany er meteen bij, “we doen niéts meer wat niet duurzaam is. Ook al creëren we iets tijdelijks, dan nog zorgen we er steeds voor dat we al het materiaal kunnen recupereren voor een volgend initiatief.”