Bij de start van dag vier van mijn verblijf in TWAM botste ik op Tanya Thirtle die als vrijwilliger helpt bij het transcriberen van de audiofragmenten die op Historypin worden gezet. Altijd leuk om sympathieke mensen te ontmoeten die met hun vrijwillig engagement meehelpen aan the greater good. De eerste afspraak op de agenda was met Sarah Cotton van het Collections & Research Department. Het is haar taak om samen met het outreachteam te werken aan de wijze waarop gemeenschappen worden gerepresenteerd in de collecties die TWAM toont en verzamelt.

Een goed voorbeeld om dit te verduidelijken is een project dat als doel had om de representatie van mensen met een beperking in de collecties en museumopstellingen te verbeteren. Hiervoor nodigde Sarah vertegenwoordigers van organisaties die werken voor mensen met een beperking uit naar het museum om er te kijken naar en feedback te geven op de wijze waarop beperkingen in de collecties en de museumopstelling worden weergegeven. De andere helft van het project bestond erin dat Sarah met verschillende musea die gelden als best practices op dit vlak, ging praten. De feedback van de mensen en de lessons learned werden samengebracht op een forum. De daaruit voortvloeiende conclusies, zoals meer diversiteit in de beperkingen die worden getoond en meer aandacht voor mensen met geestelijke gezondheidsproblemen, hebben geleid tot een ander collectiebeleid ten overstaan van mensen met een beperking.

Sarah vertelde mij honderduit over de verschillende projecten waarbij hedendaagse voorwerpen worden verzameld voor outreachwerking. Om de werking van de voedselbank in Newcastle, die geldt als de grootste in het VK, onder de aandacht te brengen verzamelde het museum bijvoorbeeld een voedselpakket van een gezin van vier personen. De apathische en soms zelfs negatieve reacties van sommige bezoekers op deze tijdelijke opstelling deed TWAM inzien dat het iets moest doen om meer empathie te creëren voor mensen in armoede. Enkele kunstenaars kregen de opdracht een keuken te ontwerpen met daarin alleen de schaarse producten van het voedselpakket en een televisiescherm met statistieken over armoede. Door het plakken van emoji-stickers (kwaad, blij ...) konden bezoekers commentaren achterlaten en werd de tentoonstelling geëvalueerd.

Een ander project dat ik u niet wil onthouden is Room for us. In dit project konden mannen van een forensische afdeling van een ziekenhuis tijdens verschillende sessies zelf objecten, die voor hen persoonlijk iets betekenden, selecteren om een tentoonstelling te maken. Door het gebruik van museumobjecten en het proces naar een tentoonstelling wou TWAM deze patiënten een positieve bezigheid geven bij hun herstel.

Op naar de Laing Art Gallery waar curator Madeleine Kennedy ons meenam op een boeiende en toegankelijke rondleiding doorheen de tentoonstelling Modern Visionaries. Deze tentoonstelling van zelfportretten werd opgebouwd rond een zelfportret van Antoon Van Dyck en de cruciale rol die Van Dyck heeft gespeeld in de evolutie van de kunstenaar van ambachtsman tot genie. Suzanne Prak en Kath Boodai die mee waren, zullen deze tentoonstelling gebruiken als inspiratie voor hun aanbod dat ze willen ontwikkelen voor mensen die herstellen van een hartaanval. Ze zullen met deze mensen werken rond hun zelfbeeld, vandaar de link met de tentoonstelling.

In het museumcafé had ik een afspraak met Hazel Barron-Cooper van de Hatton Gallery over Home and Belonging, een project dat werd geïnspireerd door het levensverhaal van de Duitse kunstenaar Kurt Schwitters die als 'ontaarde' kunstenaar door de nazi’s werd gedwongen om zijn land te verlaten. Uiteindelijk belandde Schwitters aan het einde van de jaren veertig in het Lake District. Na zijn dood belandde een kunstwerk, waarbij hij gevonden voorwerpen had verwerkt in de muur van zijn werkschuur, in de Hatton Gallery. Dit verhaal gebruikt Hazel om vluchtelingen te inspireren om zelf te werken rond het thema home and belonging. Door elke week naar het museum te komen voor het maken van film- en fotoverhalen, textieldrukken en naaiwerken wordt het museum een safe place waar ook andere praktische en dagelijkse problemen worden besproken en aangepakt. Door hen naar verschillende plaatsen toe te leiden leren de vluchtelingen hun weg doorheen de stad en de maatschappij te vinden. Hazel omschreef het als ‘wandering troubadours’ die Newcastle ontdekken.

Van 12 tot en met 17 februari loopt Bart De Nil een week lang mee met het outreachteam van Tyne & Wear Archives and Museums in Newcastle. Het museum heeft een aantal community engagement programmes lopen die focussen op welzijn en herstelbegeleiding. Bedoeling is om tijdens zijn verblijf in Newcastle van dichtbij met deze programma's kennis te maken. Het verslag leest u elke dag op deze website en op Twitter.