Jozef Van Haver (Wieze, 28 maart 1926 - Herdersem, 20 juni 2009) overleed op 83-jarige leeftijd in het woon- en zorgcentrum Denderrust. Van Haver, een zeer gewaardeerd taal- en volkskundige, was zowel emeritus hoogleraar aan de Katholieke Universiteit Leuven als aan het Hoger Instituut voor Vertalers en Tolken in Antwerpen. 

Jozef Van Haver is licentiaat in de Germaanse filologie en doctor in de Wijsbegeerte en Letteren aan de K.U.Leuven. In 1963 promoveerde hij op de dissertatie 'Nederlandse Incantatieliteratuur. Een gecommentarieerd compendium van Nederlandse bezweringsformules'. Hij was onder meer jarenlang voorzitter van de Koninklijke Belgische Commissie voor Volkskunde (Vlaamse afdeling), secretaris/penningmeester van het Frans M. Olbrechtsgenootschap, lid van de raad van bestuur van de International Society for European Ethnology and Folklore en lid van de Wetenschappelijke Raad van het K.C. Peeters-Instituut voor Volkskunde te Antwerpen. Als volkskundig auteur bouwde hij door de jaren heen een stevige reputatie op. Naast zijn interesse voor volkskunde had Jozef Van Haver nog een tweede passie, Nederlandse taalkunde. Tussen 1961 en 1988 was hij docent algemene taalbeheersing, linguïstiek, fonetiek en orthofonie aan de Antwerpse Hogeschool voor Vertalers en Tolken. Aan de K.U.Leuven doceerde hij zowel in Leuven als in Kortrijk het vak ‘Juridisch en Administratief Taalgebruik’ aan vele generaties rechtenstudenten. Zijn niet-aflatende inspanningen voor een correct taalgebruik vonden hun weg naar diverse commissies, publicaties en adviesraden, waaronder de Raad voor Taaladvies en de Zuidnederlandse Maatschappij voor Taal- en Letterkunde.

In april 2008 verwierf FARO de rijk gestoffeerde bibliotheek van Jozef Van Haver. De afgelopen maanden werd deze boekencollectie ontsloten en toegankelijk gemaakt voor een ruim publiek.