‘De Museumtest’ is een eenvoudig idee dat spontaan opborrelde aan de redactietafel, zo is ons verteld. Elke week tijdens de zomervakantie trekt een van de (cultuur)redacteurs van De Standaard naar een museum en geeft zijn of haar ogen, oren en andere zintuigen er de kost. En quoteert. De opzet van de reeks wordt als volgt beschreven: “Een echt hedendaags museum profileert zich als rondhangplek voor meerwaardezoekers. Wij testen tijdens de zomer elke week een Vlaams museum uit dat die ambitie koestert en we gaan na hoe prettig het is om er te blijven plakken.” Kwamen tot dusver aan de beurt: MAS, Wiels, M Leuven, M HKA, Mu.Zee Oostende en S.M.A.K.

Wat valt er in die musea te zien, te horen, te lezen, te eten en drinken, hoe zit het met de museumshop, digitale toepassingen, de buurt en de toegankelijkheid? Met telkens min of meer dezelfde criteria analyseren de journalisten het museum. Om te komen tot een ‘rondhangscore’ op 10, met als hoogste 8 en laagste 6 op 10. Punten krijgen, altijd spannend.

In de bezoekverslagen leest u rake observaties en stilistische duimenlikkers als deze:

• “Hoe hoger je in het museum klimt, hoe conceptueler en cryptischer het wordt. Zie je in de ene zaal nog een kruiwagen die werd gebruikt bij de aanleg van het kanaal Leuven-Mechelen, sta je in de volgende zaal naar een aluminium schijf aan de muur te staren.”
   
• “Wie kiespijn krijgt van hedendaagse kunst die zich hult in de sacrale sfeer van smetteloos witte ruimtes, vindt in Wiels een alternatief. Dit kunstencentrum, met een spooremplacement en overwoekerd marais Wiels in de achtertuin, grossiert in de grofkorreligheid. Chillen vraagt hier enig doorzettingsvermogen, maar het loont.”
   
• “Bezoekers eten vooral soep en baguettes. Dat komt omdat het menu vooral soep en baguettes bevat.”
   
• “Eten kunt u dus vergeten, en uw dorst lessen kan enkel als u koffie lust uit de automaat – de lege bekertjes lokken kleine vliegjes naar de vuilnisbak ernaast. Het vriendelijke personeel is bereid je een glas water te halen, en laat je met hetzelfde ticket weer binnen als je even een cafépauze maakt in de buurt, maar het blijft een gigantische gemiste kans.”
   
• “Hij heet Werner en hij zit aan de balie. Al zeventien jaar, sinds de start. Hij heet iedereen persoonlijk welkom. Dan overloopt hij als een maître d’hôtel het menu: er zijn zes tentoonstellingen momenteel. Voor hem alleen zou men naar het museum gaan.”
   
• “Dit is niet de plek waar je wild aan het shoppen slaat.”
   
• “Op de tweede verdieping hangt er genoeg leesvoer tegen de muren om bezoekers urenlang bezig te houden. We hebben weinig aan te merken op de taal of stijl – die is randje wollig, maar niet zo erg dat het echt stoort.”

Enzovoort, enzoverder. Maar leest u vooral zelf, op de website van De Standaard.